Best een uitdaging, zo vlak na de kerstdagen en een week geen training !  Voor de eerste keer deden we mee met deze zwemmarathon in zwembad de Sprenkelaar in Apeldoorn, georganiseerd door Aquapoldro.

Zwemmen voor het goede doel, zoals er afgelopen jaar meerdere masters zich in andere acties hebben geprofileerd. Nu gaan we met een kleine groep : Tristan, Wim , Rob , Petra , Wilma , Pien en Bart (die uit de hoge hoed wordt getoverd van Petra en in kan vallen voor de zieke Manuel) . In de middag schuiven we aan bij de plaatselijke Italiaan, om een flinke bodem aan energie te leggen en natuurlijk onze ver uiteenlopende strategieën op 1 lijn te krijgen. Iedereen is vol vertrouwen dat ons deze klus gaat lukken, zelfs bij triatleet Tristan die in zijn eentje 10 kilometer gaat zwemmen. De anderen gaan voor 2 tallen , wat ook op een stevige 5 kilometer inhoudt, tenminste als je goed telt….  Het gemoedelijke jaren ’70 zwembad straalt een heerlijke sfeer uit en we zoeken onze Wim op, die zich bij ons aansluit. Vrolijke muziek en aanmoedigingen tetteren uit de boxen , de zwemmers die een sessie voor ons zwemmen naderen duidelijk hun finish. Wauw, wat een geweldige sfeer hangt hier ! Hopelijk mogen wij dat straks ook ervaren. En dan is het half 7 en duiken de eerste zwemmers het bad in. De eerste wisselingen verlopen niet helemaal soepel, maar zoals we van elkaar gewend zijn…goed kijken naar elkaar en anticiperen. Vooral het keerpunt nemen en het starten in een drukkere baan , we gaan als een geoliede machine ! Naast ons creatieve telsysteem om de baantjes bij te houden , staan de energiedrankjes en koeken gezellig langs de badrand, we moeten toch die hongerklop zien te voorkomen . En dat is ons gelukt ! Rond half 10 tikken team borstcrawl Wilma/ Petra , team borstcrawl Wim/ Bart en team schoolslag Rob/ Pien aan . We kijken elkaar beduusd aan , 10 kilometer jongens , da’s toch van hartje Nijmegen naar Groesbeek !  We zouden allemaal nog wel wat meer kunnen zwemmen . Trots kijken we naar de laatste kilometer van Tristan en moedigen hem aan.

Dan in de auto richting huiswaarts , komt toch die bekende hongerklop.  Als we rond middernacht tussen de uitgaande jeugd een enorme hamburger en friet bestellen bij de Mac, voelen we ons weer ongelooflijk jong . Met natte chloor haren en rode konen staren we tevreden naar onze hap en kijken tevreden terug op deze leuke dag . Volgende jaar weer , maar dan hopelijk met een grotere groep !   PK